DESMONTANDO INFORME
As 7 mentiras ecoloxistas que non por repetidas chegarán a ser verdade
16/12/2016

A Oficina Nacional da Caza, a Conservación e o Desenvolvemento Rural (ONC) quere facer constar a súa extraordinaria sorpresa ante o eco e a credibilidade que tivo un suposto informe de Ecoloxistas en Acción sobre a actividade da caza en España que podería denominarse “as sete mentiras ecoloxistas que non por repetidas chegarán a ser verdade”. Devandito panfleto, farto indocumentado, parte de premisas falsas, rumbo ideolóxico, adoece de apriorismos, estando marcado por unha palmaria simpleza metodolóxica sen base técnica nin científica. Estamos pois ante vagas opinións dun grupo extractivo dos recursos públicos de todos os cidadáns de ben para cubrir os seus exclusivos intereses a través, neste caso si, da súa pericia na consecución de subvencións.

A ONC trasladou o panfleto aos seus servizos xurídicos para que analicen, no seu caso, posibles accións legais.

Así mesmo, debemos aclarar que o que se trasladou aos medios como “sete verdades sobre o impacto da caza en España” son, en realidade, sete mentiras indocumentadas lanzadas desde un movemento financiado, no seu maior parte, a través do diñeiro dos cidadáns traballadores do noso País, incluídos, paradoxalmente, aqueles ligados ao campo e medio rural aos que menosprezan. En efecto, Ecoloxistas ou” “Subvencionados en Acción”, como xa son coñecidos nos mentideiros de moitas administracións, seguen emborrachados de demagoxia animalista de tal sorte que calquera actividade que non sexa do seu particular gusto, aínda que sexa perfectamente lexítima, debe ser eliminada.

 Agora pasamos a desmontar os seus nesgados argumentos sobre a caza:

 

Empezamos pola primeira contradición na que incorre o propio documento. Nun primeiro momento devandito panfleto admite que non existen datos oficiais completos nin fiables sobre o volume de diñeiro que xera o sector cinexético para logo tomalos como referencia. Así mesmo, chega a aseverar que o mundo da caza está conformado por “un reducido número de persoas” que se achega ás 850.000 licenzas. Estráñanos que uns expertos en extraer recursos do Estado a través de subvencións non se manexen do todo ben cos números e consideren que máis dun 2 por cento da poboación española sexa “un reducido número de persoas”.

Certamente resulta lamentable considerar minoritaria unha actividade que practican unhas 850.000 persoas. Aínda que para poder facer unha comparación, por exemplo, poderiamos ter en conta o número de socios de Ecoloxistas en Acción. Pois ben, parafraseando a súa equívoca sintaxe deberiamos concluír que, en atención aos seus asociados, Ecoloxistas en Acción, a cal segundo datos actualizados de “ONG Consumer” conta cuns 30.000 socios, non existe.

Neste punto cabe lembrar datos  contrastados e  incontestables  que sitúan ao sector cinexético nun mercado moito máis amplo: produción e venda de carne de caza, gardería cinexética, conservación e mantemento de cotos,  empresas armeiras, sector téxtil, entidades de turismo cinexético, organización de accións cinexéticas” en total estímase que o colectivo está formado por un  ao redor de tres millóns de persoas. Preguntámonos ¿como definiría “Subvencionados en Acción” dita cifra”

No panfleto afírmase sen rubor dos cazadores: “polo xeral (trátase) de persoas adiñeiradas, como grandes propietarios de leiras, banqueiros, empresarios, aristócratas, políticos e membros da xudicatura e das forzas de seguridade”. Aínda que entendemos a posible inquina dos responsables da citada  organización cara ás persoas que triunfaron co seu traballo e o seu esforzo -quen ao  contrario que eles inxectan diñeiro ao estado co seu traballo  e non o extraen-,  a gran maioría das licenzas, máis do 90%, corresponden á caza social, á xente humilde e de clase media, todos eles tamén traballadores e contribuidores do Estado”

Alegar que “(a caza) consiste en matar animais por diversión ou por negocio” é tan intelectualmente van como dicir que comer paella consiste en torturar toda clase de peixes por pracer arrocero”.

 

2. “Non é compatible coa conservación da biodiversidade”

Os datos son túzaros nisto tamén, pois existen numerosos estudos, estes documentados rigorosos e fundamentados, de diversas universidades internacionais, que conclúen que a caza resulta unha ferramenta de conservación esencial, os últimos de universidades tan prestixiosas e pouco sospeitosas como Cambridge. Son innumerables os exemplos onde a xestión cinexética ha permitido mellorar a conservación dos ecosistemas e a biodiversidade.

Estudo das universidades de Cambridge, Adelaida e Helsinqui

Se falamos da conservación de especies protexidas, a realidade, lle a pesar de quen lle pese, é que diversas entidades de caza traballan activamente na conservación de especies como o urogallo, o lince, o aguia imperial, o oso pardo e o lince ibérico. Así, traballan conxuntamente coa Fundación Ouso Pardo e coa Fundación Amigos do Aguia Imperial, Lince Ibérico e Espazos Naturais Privados, entre outras. Afirmar, como fan os señores dos 30.000 socios, que a caza fai perigar ás especies protexidas é, probablemente, ademais dunha falsidade, unha calumnia.

 

 

3. “Converte os cotos en granxas intensivas e en campos de tiro”

Sobre este punto aclarar que, en primeiro lugar, o furtivismo non é caza, senón un delito, ademais dunha secuela para os cazadores. Por tanto, desde a ONC considérase aos furtivos como delincuentes, como xa expresamos en varias ocasións.

Por outra banda, o sector da caza vén apostando tradicionalmente por modelos sustentables de xestión cinexética. Aclarar, para que se documenten e informen un pouco, que o caso que se cita por Ecoloxistas en Acción, o da perdiz de granxa, vén motivado pola progresiva desaparición desta especie no noso país provocada, non pola caza, senón polo uso de determinados produtos químicos no sector agrario. De feito, desde a ONC está a deseñarse un proxecto de recuperación da perdiz vermella silvestre. Entre tanto, felicitamos a quen mantén esta especie cinexética nos seus campos para solta e goce de todos, incluídos cazadores. 

4. “Non serve para xestionar a fauna nin para controlar sobrepoblacións”

Non existe mellor método de xestión poboacional que a caza, e iso está tan sobradamente acreditado que folga calquera comentario. Con todo, aínda que resulte innecesario, por ocioso, incidir, por exemplo, en que accións irresponsables como a do PACMA en Madrid, detendo a extracción de exemplares de monteses mediante controis poboacionais,  provocan un incremento tan incontrolado de devanditos ungulados que pode chegar a provocar graves problemas sanitarios. Algo que xa se demostrou no pasado noutras zonas de España, onde non se quixo utilizar a caza como medio de xestión, resultando nunha desaparición da especie por epizootia de sarna. Remitímonos ao ocorrido nos anos 80 nos montes de Cazorla por facer caso aos “Ecoloxistas en Acción” de entón”

A caza é unha actividade legal enormemente regulada (infinitamente máis que os movementos ecoloxistas, por certo), e son as administracións as que establecen canto e que se pode cazar, en moitos casos atendendo mesmo, de maneira equivocada, ás reivindicacións dos grupos ecoloxistas máis que ás recomendacións técnicas e científicas. Iso xera os problemas de sobrepoboación, non a caza.

 

5. “Limita os dereitos da maioría de cidadáns”

A actividade da caza é legal e lexítima en España, polo que tamén merecen protección as persoas que a practican durante determinados períodos de tempo en zonas determinadas.

Neste caso, gustaríanos suxerir a moitos ecoloxistas (en acción ou non) que “practican no monte outras actividades”, que deixen de xerar sucidade, traten de conciliar no canto de enfrontar e coiden do campo tentando non provocar danos irreversibles no ecosistema como incendios ou, nos últimos días, como parece que fan certos grupos de seteros aos que parece  defender a organización dos 30.000 asociados por encima de quen o limpa,  evitan incendios e inciden na conservación: os  cazadores. Ver a este respecto o informe do Parlamento Europeo de 2016  sobre o  valor económico intanxible da Caza.

 

6. “Non favorece o desenvolvemento rural”

Afirma o panfleto, sen informe económico que o sosteña, que “a caza non só non estaría a favorecer o desenvolvemento do medio rural, senón que estaría a limitar as posibilidades futuras de desenvolvemento das contornas máis deprimidas economicamente”, un argumento lanzado cunha visión urbanita de quen nin coñecen nin comprenden o noso mundo rural.

E é que a caza é unha actividade profundamente arraigada en numerosos pobos españois, xera miles de empregos (directos e indirectos) e permite que se manteña a poboación nesas contornas rurais nun momento no que a falta de traballo é un dos grandes dramas do noso país. Eliminar a caza provocaría de maneira inmediata o despoboamento de zonas rurais, aínda que supoñemos que os ecoloxistas contratarían ao día seguinte ás miles de persoas que traballan na contorna do sector cinexético (gardas rurais, veterinarios, armeiros, traballadores de empresas de carne de caza”) para paliar o impacto desta medida. Ver os informes aludidos das Universidades e o de FACE e o Parlamento Europeo.

 

7. “Non só mata, tamén maltrata”

Esta é a gran mentira que cada ano corean como un mantra os ecoloxistas co obxectivo de que unha mentira mil veces repetida convértase en verdade. “Estímase que, ao finalizar a tempada de caza, preto de 50.000 galgos son abandonados en España cada ano”. Estímase, non. Estiman os grupos ecoloxistas, que neste caso concreto sempre prefiren aludir ás súas estimacións que aos posibles datos reais.

Certamente, os propios datos do Servizo de Protección da Natureza da Garda Civil (Seprona) desmenten isto. En concreto, ao longo de 2015 no conxunto de España, o Seprona tramitou 226 denuncias penais relacionadas directamente cos malos tratos e abandono de cans, dos que 71 entendéronse -repetimos non se demostraron, entendéronse- vinculados á caza por ser razas cinexéticas, aínda que en moitos deles non estea probada dita vinculación. Se nos referimos a infraccións administrativas, en só a metade dos 11.275 casos analizados polo Seprona, menos do 40% das infraccións son atribuídas, no peor dos supostos interpretativos, aos cazadores. Falamos, por tanto, dunhas 4.500 denuncias (interpretadas  non demostradas) en total nun colectivo de máis de 850.000 persoas: algo máis do 0,5% dos cazadores.

Afirmar que a ONC persegue e denuncia calquera malos tratos aos cans, como non pode ser doutra maneira. Ademais, nos últimos días asistimos a lamentables mortes e perigo  de morte  de dous  cazadores en senllos actos de salvar aos  seus cans  de morrer afogados. Ningún deles, por certo, membro de Ecoloxistas  en Acción”.

 

Por tanto, si, os cazadores somos parte da natureza e estamos máis preto da realidade da mesma.